ILIR PAJA ( Durazzo )

BIOGRAFIA

Ilir Paja è nato nella città di Durazzo in Albania il 20 settembre 1971. Negli anni 1991-1995 si è laureato presso la Facoltà di Filologia, nel Dipartimento di linguistica e letteratura. Dal 1995 in poi insegna la materia di letteratura e lingua albanese nel liceo “Naim Frashëri” a Durazzo. Ha pubblicato diverse raccolte di poesie. I suoi versi sono stati pubblicati in vari giornali. Ha partecipato in tante attività letterarie in Albania e all’estero.



Ilir Paja lindi në qytetin e Durrësit më 20 shtator 1971. Në vitet 1991-1995 u diplomua pranë Universitetit në Fakultetin Filologjik, në degën gjuhë-letërsi. Nga viti 1995 e në vazhdim ka dhënë lëndën e letërsisë dhe gjuhës shqipe në gjimnazin “Naim Frashëri” në Durrës. Ka botuar disa përmbledhje me poezi. Vargjet e tij janë botuar në gazeta të ndryshme. Ka marrë pjesë në shumë veprimtari letrare në Shqipëri dhe jashtë saj.



IN GIORNATE COME QUESTE...


Nelle giornate autunnali nascondo l’ombra nell'ombra.
Sono un ricordo del sole del giorno.
Sento il vento alle spalle e sorrido
Alle foglie dell’albero.
In giornate come queste sono solitudine.
L'ombra dentro di me.
Il passato arriva laggiù come un frutto maturo
Dalla nostalgia.
Da dietro vedo il frutto maturo
del cielo crepuscolare.
Vedo la notte dentro di me che versa foglie e lacrime.


NË DITË TË TILLA...

Në ditë vjeshte hijen e fsheh në hije.
Jam kujtesë dielli e ditës.
Ndjej erën pas shpine dhe buzëqesh
Gjethe peme.
Në ditë të tilla jam vetmi.
Hija brenda meje.
E shkuara zbret aty frut i pjekur
Nga malli.
Nga pas kur shoh frutin e pjekur
të qiellit muzgun.
Shoh natën brenda meje që loton gjethe.



IL LAGO DELLE FOGLIE


Le foglie frusciano tra le onde
Del vento.
La sua profondità, questo sole pomeridiano
Dove la terra è tramonto.
La sua riva infinita, questa notte
Dove l'autunno non tocca mai
Una terra così.
Nel lago delle foglie si siedono
I volatili dei rami, che sfiorano
Le radici degli alberi in volo... ovunque.
Sulla riva di questo lago il vento si infrange sulle onde.
Che si incontrano con nostalgia, ora rimanendo ombre.
Dalla gente di una volta.



LIQENI I GJETHEVE


Pluskojnë gjethet mes valëve
Të erës.
Thellësia e tij, ky dielli pasdites
Ku dhèri është muzg.
Bregu i tij i pafundmë kjo natë.
Ku vjeshta s’prek tokë
Të tillë kurrë.
Në liqenin e gjetheve ulen
Shpendët e degëve, që çukisin
Rrënjët e pemëve në fluturim...gjithkund.
Në bregun e këtij liqeri era përplaset dallgë.
Dhe ndeshen mallshëm, tani mbetur hije.
Nga njerëzit dikur.












IL DOLORE


Non è l'ultimo frutto
Avanzato della cena.
Né il fascino della luna che inizia a spogliare
La notte, come l’attesa di una donna.
Né la fame che ritorna dopo l’elemosina.
Nemmeno la metafora del poeta che si incastra
Sui muri di versi come gli alti castelli
Senza passare dall’altra parte della battaglia.
Non è nemmeno il vento.
Questo unico ricordo.
Il dolore è camminare nella miseria
Della notte in cui nessuna stella si accende.




DHEMBJA


Nuk është fruti fundit
Mbetur nga darka.
As joshja hënës që nis zhvesh
Natën si pritja gruas.
As uria që vjen sërish pas lëmoshës.
As metafora poetit që u ngul
Në mure vargjesh si ngrehina kalash
Pa dalë në krahun tjetër të betejës.
Nuk është as era kuturu.
Kjo kujtesë e vetme.
Dhembja është të ecësh në mjerimin
E natës ku asnjë yll nuk është trokitje.